Over de Reschenpas

Pfunds - Nauders - Reschen - Prad am Stilfer Joch 63 km

Voor vertrek vanmorgen eerst mijn tweede FSME vaccinatie (tegen tekenvirus) gescoord in de plaatselijke artsenpraktijk. Was snel geregeld, voor tienen zat ik op de fiets. De zon scheen en in het Inn dal stond een flinke wind tegen.

Op gegeven moment werd het dal zo smal als een kloof en kwam ik bij Festung Nauders. Een oude burcht uit 1300, nu tot café omgetoverd. Even de houten brug over om een bakkie te doen. Daarna het grindpad van de Inntal radweg vervolgd. Maar dit werd zó steil dat ik echt moest gaan lopen; een meter of 200 á 300. Daar had ik even niet op gerekend zo kort voor de klim van de Reschenpas. Zo kwam ik wel op de verharde weg uit gelukkig; misschien had ik ergens een afslag gemist, maar dan had ik de vesting nooit gezien.

Enfin, eenmaal op de gewone weg, die ligt in Zwitserland, kon ik weer goed verder. Bij de douane linksaf en gelijk stevig omhoog Oostenrijk weer in. De top van deze Norbertshöhe lag 6 km verderop 1405 m, en was goed te doen. Met een flinke afdaling kom je in Nauders terecht.

Je denkt dan heb ik de Reschenpas wel zo'n beetje gehad. Nou nee dus. Op de hoogvlakte ging het van Nauders naar Reschen continue omhoog, niet steil. De stijging was hier niet het ergste. Nee, dat was de wind die met volle kracht recht in m'n snufferd blies en hard.

Maar aan alles komt een eind, dus op 1500 m hoogte was de top van de pas bereikt. En had ik een prachtig uitzicht op het Lago di Resia (Reschensee). Aan de oever mijn bammetjes opgegeten. Ik had de indruk dat dit stuwmeer veel te leeg was. Aan de begroeiing en de verdronken kerktoren te zien zou het water zeker 5 meter hoger moeten staan. Gevolg van te weinig sneeuw deze winter?

Vanaf het meer ging de weg meestal omlaag, heerlijk om de benen zo te kunnen ontspannen.

In Prat am Stilfer Joch een kamer geboekt omdat ik het weer de hele middag niet vertrouwde: die zeer harde wind en steeds meer donkere wolken. Maar 's-avonds knapte het toch op.

Ik blijf hier nog een nacht, niet in het hotel (dat is al volgeboekt) maar op de plaatselijke camping. Dat komt doordat ik bij het binnenrijden van dit plaatsje ook de Italiaanse naam zag en dat bracht mij op een idee voor morgen. Wat die naam is?

Prato allo Stelvio!