Veel supporters op mijn weg

Voordat ik echt kon vertrekken was er thuis een Nepalees ritueel ter afscheid. Ria en ik hebben onze duim in de henna gedoopt. Die duimen blijven vervolgens wekenlang bruin-oranje ten teken dat we van elkaar houden en om aan elkaar herinnerd te worden in de lange tijd die we van elkaar gescheiden zijn. Vervolgens een T-shirt over alles aan getrokken dat door de drie dames die thuis achterblijven beschreven en beschilderd was. Door een groot uitgeleide comité van familie, vrienden, buren en de haan van Harrie uitgezwaaid. En weg waren Marian en Kees.
Door het Delfland, de chemiepijpen van Pernis en het polderland van Beijerland, met pontjes oversteken, tegen een flinke wind in die ’t behoorlijk koud maakte, na 50 km uiteindelijk in Zuid-Beijerland voor het eerst een bakkie kunnen doen. In dit platteland met de zondagse rust was een Chinees de eerste die open was. En wat een toeval: het was hetzelfde restaurant als waar Ria en ik (op weg naar Leo) 25 jaar geleden ook al eens voor het eerst op een lange fietstocht onze dorst konden lessen.
Daarna door naar Willemstad waar zowaar een zonnetje scheen en een hoop dagjesmensen in dit vestingstadje. En hier volop cafés, maar dit is dan ook Brabant. Het laatste stuk naar Bergen op Zoom was nog flink ploeteren tegen de wind in en de kilometers gaan dan ook mee tellen. Na 104 km konden we onder de douche en in ’t Appeltje lekker gegeten. Hier kwam collega René mij nog even gedag zeggen. In zijn huidige project zal ie ‘t zonder mij moeten doen.
Nu die supporters nog: ik ben de hele weg door allerlei mensen aangemoedigd. En allemaal wisten ze mijn naam: “Goeie morgen Kees”, “Kom op Keessie”, “Nog effe doortrekken Kees”. Hoe dat kan? Nou daar blijkt zo’n zelf beschreven T-shirt uitermate geschikt voor. Heel leuk om te merken.
Nu lekker slapen en morgen een kort dagje met Marian naar Antwerpen.