Dwars door ruige natuur

Bij het opladen van de fiets begon het te regenen. Ik dacht dan neem ik een eerst bakkie en wacht de bui af, maar het werd al heel snel minder dus toch vertrokken. Niet meer doen, want 5 minuten later kreeg ik de volle laag, dus zeiknat. Gelukkig hield het na een kwartier op en kwam de zon er af en toe doorheen, dus gauw weer droog geworden. De rest van de dag wisselden wolken en zon elkaar af, de laatste steeds meer, maar de temperatuur kwam net boven de 20 graden.
Inmiddels was ik bij het onverharde stuk voor vandaag aangekomen. Al na driehonderd meter werd de combinatie hobbels en hellingspercentage me teveel, dus afstappen maar toen gleed mijn fiets onder m’n gat vandaan. Gelukkig geen schade aan fiets, bagage of mijzelf. Na 50m lopen kon ik weer opstappen en de rest van 14 km onverhard blijven fietsen. Het was een vrij zwaar om te fietsen, maar zo geweldig mooi. Eén groot stuk ruige natuur van bergen in grillige vormen, mooie bossen, af en toe velden met graan en het grindweggetje zelf waarover zelfs 3 auto’s passeerden. En natuurlijk vrijwel alles omhoog. Op gegeven moment raakte ik middenin een kudde schapen verzeild. De herder kon er ook om lachen, dat de schapen alle kanten om mij heen opvlogen.
Eenmaal het onverharde gedeelte verlaten doemde ineens een vergezicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada op, en die zijn zeker nog tachtig kilometer hemelsbreed verder.
De route vervolgde over een weg waar aan het begin een met de hand geschreven bord stond dat de weg geblokkeerd was door iets wat ik niet begreep. Een stukje verderop werd me dat duidelijk: overal zaten langsscheuren in het wegdek en op diverse plekken was de weg flink verzakt. Ik reed hier dan ook door een tufsteen gebergte, dat blijkbaar door zijn zachte samenstelling niet tegen het slechte weer van de afgelopen maanden hier kan. Dus goed opletten waar ik reed. Maar er was zoveel moois om me heen te zien, dat dat niet meeviel. Die tufsteenbergen hebben afgeronde kamvormen die allemaal kort naast elkaar liggen. Bovendien zijn ze vooral kaal. Van bovenaf, waar ik vandaan kwam, gaf dat een geweldig gezicht. En al dalend bleef het een prachtig landschap, en krijg je een ander zicht op het geheel. Ik heb 60 foto’s gemaakt, dus bijna evenzoveel keren gestopt; een waar record, maar de moeite waard.
Het is zo’n heerlijk gevoel om hier rond te fietsen, vrij als een vogeltje en genietend van dit zeer gevarieerde landschap. Ik ervaar het echt als een voorrecht dat ik dit kan doen. Ik weet niet of ik straks nog aan mijn werk kan wennen, ook al mis ik hier het leuke contact met de collega’s.
In het laatste gedeelte van vandaag ben ik nog door een paar dorpjes getrokken. Wat je hier veel ziet zijn keramiek borden en tegels aan de muur van huizen. Ziet er gezellig en mooi uit. En hier ook de eerste cactussen in de berm zien staan, en een grote oleander middenin een riviertje.
Uiteindelijk ben ik in een kuuroord Alicún de las Torres in een hotel neergestreken. Is wel grappig want hier zitten voornamelijk wat oudere Spanjaarden die op vakantie verwend willen worden. Ik geloof dat ik de jongste hier ben, en zeker weten de enige op de fiets want uiteraard was het flink klimmen om in dit oord te komen. Maar hier kon ik wel lekker zwemmen!
’s Avonds nog met een Spanjaard uit Andalucía (en een zus in Schiedam) heel gezellig zitten babbelen. Zo op z’n tijd wat aanspraak is trouwens ook heel prettig.