Flessenhals en zoutpannen

Altube - Miranda de Ebro 60 km
Via oprit 22 vanmorgen weer op pad gegaan, gelukkig kon ik na 20m de normale secundaire weg op. Deze weg die vroeger de hoofdverbinding was tussen Bilbao en Burgos, loopt parallel aan de huidige snelweg. Die snelweg zie en hoor je maar op een paar plekken. Mijn route slingerde mooi door dezelfde vallei langs en door de dorpjes. De vallei werd steeds smaller en je kon van verre al de flessenhals zien(foto). Naarmate ik dichter bij kwam begon ik mij af te vragen hoe ze een rivier, treinbaan en twee wegen daar doorheen konden persen. Het antwoord staat op de foto.
Na m'n koffiestop kon ik zonder regenjack verder, dat had ik aangetrokken vooral tegen de kou en een paar druppels. Een flinke klim de berg op om bij de zoutpannen van Añana te komen. Ik was net te laat om met een rondleiding mee te gaan en de volgende zou om vier uur pas gaan, wat echt te laat was voor mij. Na een tijdje met de jongen achter de balie gekletst te hebben over mijn reis, bleek het toch mogelijk om een rondleiding te krijgen om één uur al en nog een privé versie ook. Regenjack weer aan en de gids de plu op, want inmiddels was het echt gaan regenen. Een uur tussen de zoutpannen rondgelopen; halverwege werd het droog en scheen de zon heerlijk.
De Salinas de Añana zijn al duizenden jaren oud, ver voor de Romeinen. Maar waar komt dat zout vandaan zo hoog in de bergen? Diep in de grond ligt een zoutlaag van miljoenen jaren geleden. Door de lagen daar bovenop is de zoutlaag plaatselijk omhoog geperst als een soort paddestoel in de berg. Het zout komt met het water bij de bronnen uit de berg, dit wordt opgevangen in houten gootjes waarmee het naar de diverse terrassen geleid wordt. Op de terrassen kan het water verdampen en blijft zout achter. Die gootjes zijn in de loop der tijd door het zout geconserveerd en inmiddels hangen er zoutstalagtieten onder. Die worden voor dik geld verkocht, evenals het overige zout dat geproduceerd wordt. Diverse Michelin-sterren restaurant kopen hun zout daar. Vroeger waren de terrasjes in bezit van families die hun brood ermee verdienden. Doordat het verval was ingetreden dreigde alles te verdwijnen en is er een stichting opgericht die nu zorgdraagt voor restauratie, productie, geologisch en historisch onderzoek en voor de toeristen. Ik vond dit een heel speciale bezienswaardigheid en vond het erg leuk om te zien en over te horen.
Na het bezoek nog een goede 20km tot Miranda de Ebro. De hele dag had ik een prachtige route over stille wegen, een verademing ten opzichte van gisteren. Ik heb echt genoten vandaag van wat dit land zoal te bieden heeft.
Ik schrijf dit op mijn kamer in El Convento, een voormalig klooster en dat is aan de bouw nog goed terug te zien. Het interieur in de centrale ruimtes is prachtig hier, de kamers en vooral de gangen zijn meer herkenbaar als ooit zijnde een klooster.
Ik ben nog even de stad in geweest maar dat vond ik niet bijzonder.